Decyzja administracyjna
1 Października 2015
Ustalenie właściwej strony postępowania administracyjnego i prawidłowe zredagowanie decyzji to jedne z najtrudniejszych elementów pracy prewentysty. Prześledźmy je krok po kroku.
Jeśli w trakcie czynności kontrolno-rozpoznawczych nie zostaną stwierdzone żadne uchybienia – protokół kończy sprawę. Ponieważ czynności kontrolno-rozpoznawcze nie wszczynają postępowania administracyjnego, nie musimy go umarzać. Sytuacja komplikuje się, gdy jednak znajdziemy jakieś nieprawidłowości.
Wszczęcie postępowania administracyjnego
Po przeprowadzeniu czynności kontrolno-rozpoznawczych, które wykazały nieprawidłowości w zakresie ochrony przeciwpożarowej, komendant powiatowy/miejski PSP ma obowiązek zawiadomić wszystkie osoby będące stronami w sprawie o wszczęciu postępowania administracyjnego, zgodnie z art. 61 § 4 kpa. Zawiadomienie to musi zawierać informację, że w ciągu 7 dni od daty jego otrzymania strona może składać wyjaśnienia, wnioski dowodowe i żądania dotyczące prowadzonego postępowania administracyjnego, a przed wydaniem decyzji zapoznać się ze zgromadzonym materiałem dowodowym (wzór zawiadomienia dostępny jest na stronie www.ppoz.pl). Nie oznacza to jednak automatycznie, że organ musi uwzględnić wszystkie wnioski dowodowe i żądania strony. Jest on zobowiązany jedynie do uwzględnienia żądań strony, które stanowią okoliczność mającą istotne znaczenie dla sprawy. Skąd zaś termin 7 dni? Nie jest to termin określony w żadnym przepisie, zwyczajowo uznaje się jednak, że jest optymalny. Czy może być dłuższy? Odpowiedź brzmi – tak. Jest to jedynie termin umowny, który może być zmieniany przez organ administracji w zależności od potrzeby i specyfiki danej sprawy. Nic więc nie stoi na przeszkodzie, by ten czas wydłużyć (organ może nawet bez wniosku strony ustalić termin dłuższy niż 7 dni, jeżeli jest taka potrzeba).
Po otrzymaniu takiego zawiadomienia osoba odpowiedzialna za bezpieczeństwo pożarowe w kontrolowanym obiekcie może zachować się w dwojaki sposób: sama usunąć nieprawidłowości jeszcze przed terminem wydania decyzji lub poczekać na jej wydanie. Poniższy schemat przedstawia sposób dalszego postępowania.
Strona postępowania
Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (tekst jednolity DzU z 2009 r. nr 178, poz. 1380, ze zm.) odpowiedzialność za naruszenie przepisów przeciwpożarowych ponoszą: właściciel, zarządca lub użytkownik budynku, obiektu lub terenu, a także podmioty, o których mowa w ust. 1, w trybie i na zasadach określonych w innych przepisach. Do podmiotów, o których mowa w ust. 1, ustawodawca zaliczył osoby fizyczne, osoby prawne, lub instytucje korzystające ze środowiska, budynku, obiektu lub terenu.
Jednocześnie w myśl art. 4 ust. 1a ustawy odpowiedzialność za realizację obowiązków z zakresu ochrony przeciwpożarowej, o których mowa w ust. 1, stosownie do obowiązków i zadań powierzonych w odniesieniu do budynku, obiektu budowlanego lub terenu, przejmuje – w całości lub w części – ich zarządca lub użytkownik, na podstawie zawartej umowy cywilnoprawnej ustanawiającej zarząd lub użytkowanie. W przypadku gdy umowa taka nie została zawarta, odpowiedzialność za realizację obowiązków z zakresu ochrony przeciwpożarowej spoczywa na faktycznie władającym budynkiem, obiektem budowlanym lub terenem.
Kto jest podmiotem faktycznie władającym budynkiem, obiektem budowlanym lub terenem? Czy jest jakaś definicja prawna powyższego określenia? Problematyką tą zajął się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim (sygn. akt II SA/Go 54/15) w ciekawej sprawie, którą wygraliśmy po ciężkich bojach. Zgodnie z interpretacją sądu przez definicję „faktycznego władania budynkiem, obiektem budowlanym lub terenem” należy rozumieć sytuację, w której z uwagi na stosunki gospodarcze pomiędzy właścicielem a innym podmiotem lub podmiotami władającymi obiektem właściciel nie jest w faktycznym, rzeczywistym posiadaniu wymienionych obiektów, a jednocześnie nie łączy go z podmiotem pozostającym w posiadaniu ww. obiektów żadna umowa cywilnoprawna, np. zarząd czy użytkowanie.
Z tym wyrokiem warto się zapoznać, ponieważ z uwagi na zawarte w nim treści (nie tylko dotyczące definicji faktycznego władania) jest on bardzo ważny dla prawidłowego wykonywania zadań przez pracowników pionu kontrolno-rozpoznawczego.
W trakcie czynności kontrolno-rozpoznawczych należy więc ustalić w pierwszej kolejności, który ze wskazanych powyżej podmiotów odpowiada za bezpieczeństwo pożarowe w obiekcie. Jak to zrobić? Należy przede wszystkim zapytać kontrolowanego, czy istnieje w obrocie prawnym umowa, w której uregulowany jest zakres obowiązków wynikających z władania nieruchomością, np. pomiędzy właścicielem a dzierżawcą. Jeżeli taka umowa została sporządzona, sprawa jest prosta – decyzję wydajemy na osobę zobowiązaną w niej wskazaną. Jeżeli jej nie ma – należy wydać decyzję na osobę faktycznie władającą. Jeśli obiektem włada jego właściciel – wydajemy decyzję na właściciela. Sprawa pozornie jest prosta, jednakże w praktyce doskonale wiemy, ile trudu kosztuje czasami prewentystę zdobycie takiej umowy lub rozszyfrowanie, kto jest faktycznym zobowiązanym. W przypadkach skomplikowanych dobrze by było w miarę możliwości skonsultować się z prawnikiem.
Po ustaleniu powyższego pojawia się jednak kolejny problem. Właścicielem, zarządcą lub użytkownikiem obiektu może być bowiem spółka cywilna, spółdzielnia mieszkaniowa, podmiot niemający osobowości prawnej lub prywatny zakład opieki zdrowotnej. Nasuwa się pytanie: kto powinien być właściwym adresatem decyzji? Nie należy jednak na nie pochopnie odpowiadać, z uwagi na konsekwencje nieważności decyzji w przypadku niewłaściwego ustalenia osoby odpowiedzialnej za wykonanie obowiązków. Zgodnie z orzecznictwem NSA jednym z błędów powodujących nieważność będzie skierowanie decyzji do organu osoby prawnej i określenie go jako strony postępowania zamiast osoby prawnej będącej podmiotem praw i obowiązków (wyrok NSA z 31 marca 1998 r., IV SA 884-885/96, nieopublikowany).
Poniżej przedstawiam najważniejsze zasady (wraz z orzecznictwem), które mam nadzieję pomogą we właściwym ustaleniu strony postępowania. Podmioty zostaną dla przejrzystości podzielone na kilka grup.
Spółki prawa handlowego
UWAGA: W przypadku wymienionych powyżej spółek decyzje powinny być wydane na spółkę, a nie na osobę fizyczną reprezentującą spółkę.
Zgodnie z orzecznictwem, nie prezes spółki z o.o., lecz spółka jako osoba prawna powinna być adresatem nałożonych tą decyzją obowiązków. Prezes zarządu jest jedynie członkiem organu tej spółki uprawnionym do prowadzenia jej spraw i reprezentowania na zewnątrz. Nałożenie obowiązku na przedstawiciela w sytuacji, gdy zostanie on następnie odwołany z funkcji, może prowadzić do niewykonalności nałożonego w decyzji obowiązku.
W takim przypadku dokumentem podstawowym, którego należy zażądać w postępowaniu, jest KRS.Wgląd do Krajowego Rejestru Sądowego daje również strona internetowa Ministerstwa Sprawiedliwości: https://ems.ms.gov.pl/krs/wyszukiwaniepodmiotu.
Spółka cywilna
Spółka cywilna jest jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej i zdolności prawnej – nie może być więc stroną postępowania. Działa na podstawie wpisu do CEiDG każdego ze wspólników (dostępnego na stronach Ministerstwa Administracji i Cyfryzacji). W przypadku spółek cywilnych decyzję należy wystawić na każdego ze wspólników, z dopiskiem: prowadzący działalność w spółce cywilnej pod nazwą.
Na przykład: Krzysztof Krawczyk zamieszkały w Nowej Soli przy ul. Leśnej 1 oraz Halina Kunicka zamieszkała w Nowej Soli przy ul. Kwiatowej 6 prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą „Kolorex” Spółka Cywilna z siedzibą w Nowej Soli przy ul. Kwiatowej 10.
Indywidualna działalność gospodarcza prowadzona przez osoby fizyczne wpisane do ewidencji CEiDG
Decyzję wydajemy na osobę fizyczną.
Na przykład: Adam Nowak zamieszkały w Nowej Soli przy ul. Leśnej 1, prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą „Kolorex Adam Nowak Doradztwo Handlowe”.
Podmioty nieposiadające osobowości prawnej (w tym szkoły, jako jednostki budżetowe).
W przypadku szkoły należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 79 ust.1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (DzU z 2004 r. nr 256, poz. 2572 z późn. zm.) może ona być jednostką lub zakładem budżetowym, a zatem jest pozbawiona przymiotu osoby prawnej. (Mowa tu oczywiście o szkołach państwowych). Tym samym nie może sama zawierać umów. Podmiotem zdolnym do takiego działania za szkołę jest jej organ prowadzący, czyli np. gmina. To gmina, jeśli jest właścicielem budynku szkoły, może być adresatem nakazów. Ustawa o systemie oświaty nie daje również dyrektorowi szkoły prawa zawierania umów w imieniu szkoły. Podmiotowość posiada organ prowadzący. W sferze stosunków administracyjno-prawnych atrybut osobowości prawnej nie ma jednak tak istotnego znaczenia, jak w prawie cywilnym, zatem dyrektor jako osoba kierująca szkołą i reprezentująca ją na zewnątrz nie może być wykluczony jako osoba reprezentująca szkołę np. w procedurach z zakresu prawa budowlanego.
Decyzję wydajemy więc na jednostkę założycielską, np. gminę lub na dyrektora danej placówki (uwaga: nie imiennie), w zależności od tego, na który podmiot zostały scedowane obowiązki w zakresie ochrony przeciwpożarowej.
Wyrok NSA sygn. II OSK 1079/10:
W sporze pomiędzy gminą (właścicielem) a podmiotami, które realizują zadania własne gminy (sp. z o.o.) zgodnie z orzecznictwem NSA odpowiedzialność za realizację obowiązków z zakresu ochrony przeciwpożarowej przejmuje – na podstawie zawartej umowy cywilnoprawnej ustanawiającej zarząd lub użytkowanie /porozumienie zobowiązujące przestrzeganie przepisów przeciwpożarowych – zarządca lub użytkownik.
Szpitale:
- prywatne ZOZ– działają przede wszystkim jako spółki
Decyzję należy nałożyć na spółkę.
- publiczny ZOZ– ma osobowość prawną i jest wpisany do KRS
Decyzję wydajemy w tym przypadku na szpital.
Zgodnie z art. od 100 do 113 ustawy o działalności leczniczej (DzU 2013, poz. 217) powinien być prowadzony rejestr podmiotów leczniczych, w którym określa się formę ich działania.
Wspólnota mieszkaniowa
Wspólnota mieszkaniowa ma zdolność do czynności prawnych i może być stroną w postępowaniu administracyjnym.
Kiedy sprawa dotyczy części wspólnych, decyzję wydajemy na wspólnotę mieszkaniową.
Zgodnie z wyrokiem NSA o sygn. II OSK 1785/08 wspólnota mieszkaniowa reprezentowana przez Zarząd Wspólnoty jest stroną postępowania administracyjnego, a nie poszczególni jej członkowie, chyba że jest to tzw. mała wspólnota, czyli taka, w której liczba wyodrębnionych lokali nie przekracza siedmiu.
Spółdzielnia
Spółdzielnia ma osobowość prawną. Dokumentem obowiązującym jest KRS.
Decyzję wydajemy na spółdzielnię.
Niezbędne elementy decyzji administracyjnej
Po przeprowadzeniu czynności kontrolno-rozpoznawczych i ustaleniu strony postępowania przechodzimy do najważniejszej części, czyli wydania decyzji administracyjnej. Nawet wieloletni prewentyści nie powinni redagować jej w sposób rutynowy, lecz do każdej sprawy podchodzić indywidualnie.
Decyzja winna zawierać wszystkie składniki, o których mowa w art. 107 § 1 i § 3 kpa, tj.: oznaczenie organu administracji publicznej, datę wydania, oznaczenie strony lub stron, powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, uzasadnienie faktyczne i prawne, pouczenie – czy i w jakim trybie służy od niej odwołanie, a także podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania decyzji. Oprócz wyżej wymienionych elementów decyzja powinna również zawierać pouczenie o możliwości zastosowania rozwiązań zamiennych lub zastępczych, o ile oczywiście – zgodnie z obowiązującym stanem prawnym i faktycznym – jest to w danej sytuacji możliwe.
Uzasadnienie faktyczne decyzji powinno wskazywać fakty, które organ uznał za udowodnione, dowody, na których się opierał oraz przyczyny, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy, a uzasadnienie prawne – wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji z przytoczeniem przepisów prawa.
Z doświadczenia wiem, że jednym z najczęstszych zarzutów podnoszonych przez stronę w odwołaniach jest nieprecyzyjność decyzji. Decyzja administracyjna powinna być sformułowana w sposób jasny i precyzyjny – tak, by strona mogła już z sentencji (nie z uzasadnienia) dowiedzieć się, co ma zrobić, w jaki sposób i w jakim terminie. Nie należy w sentencji decyzji powoływać się na zapisy protokołu, pisząc np. „poddać przeglądowi technicznemu hydranty zewnętrzne zainstalowane na sieciach wodociągowych zlokalizowanych na terenach wymienionych w protokole”. W podanym przykładzie w sentencji powinniśmy wskazać, na terenie jakich jednostek (wraz ze wskazaniem adresu) należy poddać przeglądowi technicznemu hydranty zewnętrzne. Decyzja, która jest nieprecyzyjna, a przez to nieczytelna dla adresata, zostanie bez wątpienia uchylona przez organ II instancji. Warto starannie ją sformułować.
Mając na względzie orzecznictwo NSA dotyczące procedur odwoławczych, należy również unikać wydawania decyzji wielopunktowych i mieszania w nich obowiązków o różnej wadze. Wynika to z braku możliwości skierowania do ponownego rozpatrzenia części decyzji (art. 138 § 2 pkt 2 kpa) – czyli uchylone zostają wszystkie zebrane w niej punkty.
Rodzaje wydawanych decyzji
Zgodnie z art. 26 ustawy o Państwowej Straży Pożarnej w razie stwierdzenia naruszenia przepisów przeciwpożarowych komendant powiatowy/miejski PSP jest uprawniony w drodze decyzji administracyjnej do:
- nakazania usunięcia stwierdzonych uchybień w ustalonym terminie (dalej decyzje nakazowe),
- wstrzymania robót (prac), zakazania używania maszyn, urządzeń lub środków transportowych oraz eksploatacji pomieszczeń, obiektów lub ich części, jeżeli stwierdzone uchybienia mogą powodować zagrożenie życia ludzi lub bezpośrednie niebezpieczeństwo powstania pożaru (dalej decyzje zakazujące).
O ile z decyzjami nakazowymi zazwyczaj nie ma problemu i wiemy doskonale, w jakiej sytuacji je zastosować, o tyle decyzji zakazujących nie wydaje się często ze względu na skutki, jakie niosą dla osoby zobowiązanej (decyzje zakazujące podlegają zawsze natychmiastowemu wykonaniu). Należy jednak pamiętać, że w razie zaistnienia ww. przesłanek (np. stwierdzenia bezpośredniego niebezpieczeństwa powstania pożaru) organ PSP zobligowany jest do wykorzystania przysługujących mu uprawnień i nałożenia decyzji o odpowiedniej treści zakazującej. Istotne jest również przy tym, że mimo nałożenia rygoru natychmiastowej wykonalności strona nadal ma prawo wniesienia odwołania od decyzji do komendanta wojewódzkiego PSP w termie 14 dni od jej otrzymania (w przypadku rygoru natychmiastowej wykonalności wniesienie odwołania nie wstrzymuje wykonania decyzji).
Jak skonstruować taką decyzję? Na jakie podstawy prawne się powołać? Zachęcam do zajrzenia na stronę internetową „Przeglądu Pożarniczego”, na której zamieszczono jej wzór. We wzorze należy skreślić zbędny zapis (zakazuje się lub wstrzymuje się), odpowiednio do stanu faktycznego sprawy.
Podstawy prawne decyzji
Kolejnym zagadnieniem wymagającym uwagi jest zakres tematyczny i podstawy prawne, na które można powołać się w decyzji. Zdarza się bowiem, że prewentyści, zwłaszcza na początku swojej pracy, nie wiedzą, że nie w każdym przypadku mogą nałożyć na stronę obowiązki wynikające z przepisów techniczno-budowlanych.
Wymagania przeciwpożarowe dla budynków wynikają z dwóch aktów prawnych: ustawy Prawo budowlane i ustawy o ochronie przeciwpożarowej. Akty wykonawcze do ustawy Prawo budowlane regulują wymagania ochrony przeciwpożarowej związane z lokalizacją budynku, jego konstrukcją, stopniem palności elementów oraz wewnętrznym układem komunikacyjnym, który na wypadek pożaru będzie służył ewakuacji.
Akty wykonawcze wydane na bazie ustawy o ochronie przeciwpożarowej zawierają wymagania dotyczące urządzeń przeciwpożarowych, a także przedsięwzięć organizacyjno-technicznych i zaleceń mających zapobiec powstaniu i rozprzestrzenianiu się pożaru.
Przepisy techniczno-budowlane z zasady stosuje się do obiektów nowo wznoszonych lub poddawanych procesowi budowlanemu. Wyjątek od tej zasady stanowią obiekty, które uznano za zagrażające życiu ludzi.
Niniejsza zasada wynika wprost z § 2 ust.1 rozporządzenia ministra infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (DzU z 2002 r. nr 75, poz. 690, ze zm.). Ustawodawca przewidział stosowanie wymagań zawartych w tym akcie prawnym do obiektów, w których prowadzony jest proces budowlany (budowa, przebudowa lub zmiana sposobu użytkowania) bądź takich, w których zachodzi okoliczność wskazana szczegółowo w § 207 ust. 2. Tę ostatnią regulację – w brzmieniu: „przepisy rozporządzenia dotyczące bezpieczeństwa pożarowego, wymiarów schodów, o których mowa w § 68 ust. 1 i 2, a także oświetlenia awaryjnego, o którym mowa w § 181, stosuje się – z uwzględnieniem § 2 ust. 2 i 3a, również do użytkowanych budynków istniejących, które na podstawie przepisów odrębnych, uznaje się za zagrażające życiu ludzi” – i zobowiązuje do egzekwowania postanowień także w budynkach, w którym nie jest prowadzony proces inwestycyjny.
Obiekt zagrażający życiu ludzi należy zdefiniować jako taki, w którym występujące warunki techniczne nie gwarantują możliwości przeprowadzenia bezpiecznej akcji ewakuacji na zewnątrz budynku lub do bezpiecznych stref. Występowanie takiej przesłanki jest niezbędną okolicznością uprawniającą do stosowania obowiązującego prawa w odniesieniu do użytkowanych budynków istniejących. Warunki, które dają pełne podstawy do powyższego uznania, zostały enumeratywnie wymienione w § 16 ust. 2 rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych i administracji z 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (DzU z 2010 r. nr 109, poz. 719) i dotyczą wyłącznie technicznych warunków ewakuacji, tj. tych, których naruszenie według ustawodawcy uniemożliwi bezpieczne opuszczenie budynku w razie powstania pożaru. Wymagania w tym zakresie przedstawiają się następująco:
1) szerokość przejścia, dojścia lub wyjścia ewakuacyjnego albo biegu bądź spocznika klatki schodowej służącej ewakuacji mniejsza o ponad jedną trzecią od określonej w przepisach techniczno-budowlanych;
2) długość przejścia lub dojścia ewakuacyjnego większa o ponad 100% od określonej w przepisach techniczno-budowlanych;
3) występowanie w pomieszczeniu strefy pożarowej zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL I, ZL II lub ZL V albo na drodze ewakuacyjnej:
a) okładziny sufitu lub sufitu podwieszonego z materiału łatwozapalnego lub kapiącego pod wpływem ognia bądź wykładziny podłogowej z materiału łatwozapalnego,
b) okładziny ściennej z materiału łatwo zapalnego na drodze ewakuacyjnej, jeżeli nie zapewniono dwóch kierunków ewakuacji;
4) niewydzielenie ewakuacyjnej klatki schodowej budynku wysokiego innego niż mieszkalny lub wysokościowego w sposób określony w przepisach techniczno-budowlanych;
5) niezabezpieczenie przed zadymieniem dróg ewakuacyjnych wymienionych w przepisach techniczno-budowlanych w sposób w nich określony;
6) brak wymaganego oświetlenia awaryjnego w strefie pożarowej zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL I, ZL II lub ZL V albo na drodze ewakuacyjnej prowadzącej z tej strefy na zewnątrz budynku.
Powyższe znalazło swoje potwierdzenie w orzecznictwie sądowym. Na przykład zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 kwietnia 2007 r. (sygn. I OSK 745/06) przepisy dotyczące bezpieczeństwa pożarowego stosuje się również do użytkowania budynków istniejących, jeżeli zagrażają one życiu ludzi. A contrario nie należy ich stosować do obiektu istniejącego, jeżeli warunki w nim panujące nie zagrażają życiu ludzi.
Jeśli podczas czynności kontrolno-rozpoznawczych stwierdzone zostaną nieprawidłowości dotyczące przepisów budowlanych, powinniśmy wystosować wystąpienie pokontrolne do właściwych organów nadzoru budowlanego, przy czym nie należy wydawać decyzji administracyjnej. Warto pamiętać, że nakładając na stronę obowiązki w takiej sytuacji, przekraczamy swoje upoważnienie ustawowe, a decyzja w razie jej zaskarżenia zostanie bez wątpienia uchylona.
Termin wykonania obowiązku nałożonego w decyzji
Początkujący prewentysta pewnie nie raz zadaje sobie pytanie, jaki czas powinien dać stronie na wykonanie nałożonego obowiązku. Odpowiedzi na nie próżno szukać w przepisach, kwestia ta nie jest nigdzie uregulowana. Przy wyznaczaniu terminu powinniśmy kierować się zdrowym rozsądkiem i specyfiką danej sprawy.
Zgodnie z orzecznictwem sądowym (sygn. II SA/Ke 613/12) wyznaczony termin powinien być dostosowany do możliwości zobowiązanego, jednakże nie może on powodować zagrożenia bezpieczeństwa ludzi i mienia. Powinien być ustalony w sposób racjonalny, gdyż u jego podstaw leżeć musi zarówno ocena zakresu prac, które w związku z nakazem należy wykonać, jak i całokształt okoliczności związanych ze sposobem wykonania tych prac (pora roku, warunki atmosferyczne, stopień zagrożenia pożarowego). Organ powinien uwzględnić również możliwość wniesienia odwołania od decyzji. Jeżeli decyzja nie podlega natychmiastowemu wykonaniu z mocy prawa bądź nie został jej nadany rygor natychmiastowej wykonalności, zgodnie z art. 130 § 1 i § 2 kpa, przed upływem terminu do wniesienia odwołania decyzja I instancji nie ulega wykonaniu, a wniesienie odwołania w terminie wstrzymuje jej wykonanie.
Rygor natychmiastowej wykonalności może zostać nadany decyzji, gdy jest to niezbędne ze względu na ochronę zdrowia lub życia ludzkiego (np. zablokowane są wszystkie wyjścia ewakuacyjne). Aby użyć tej instytucji prawnej, należy w podstawie prawnej decyzji podać dodatkowo art. 108 Kodeksu postępowania administracyjnego, a w uzasadnieniu wyjaśnić, dlaczego w danej sprawie został on zastosowany.
Przedstawione powyżej informacje dotyczące procedury redagowania decyzji są moim zdaniem tymi najistotniejszymi, które muszą być zachowane, by decyzja odpowiadała wymogom prawa. Na stronie internetowej „Przeglądu Pożarniczego” dostępne są wzory decyzji administracyjnych. Następny artykuł będzie przybliżał zasady dotyczące doręczania decyzji, wydłużania terminów nałożonych już w decyzji oraz przebiegu postępowania odwoławczego.
Do pobrania:
Konsultacja artykułu – st. bryg. Hubert Harasimowicz
Marta Dubiec
jest radcą prawnym, specjalistą w Wydziale Kontrolno-Rozpoznawczym KW PSP w Gorzowie Wielkopolskim